Yavuz Sultan Selim henüz beş-altı yaşlarında bir çocuktu. Amasya’daki sarayın bahçesinde ok talimi yapıyordu. Yay boyunu aşıyordu ama o bu yaşta attığını vurmaya başlamıştı. Babası Sultan II. Beyazıt bir ağacın arkasında onu seyrediyordu. Yavuz son okunu da tam hedefe saplayınca, dayanamadı; saklandığı yerden çıkıp, oğluna sarıldı: “Allah gücüne güç katsın oğlum. Ama niçin yalnızsın?” Küçük Selim hayretle “Yalnız değilim ki Sultan babam; Allah her yerdedir!” Aldığı cevap, Beyazıt’ı şaşırttı ama belli etmedi. Sarayın bahçesi ulu ağaçlarla süslüydü. Ormandan farkı yoktu. “Oğulcuğum,” dedi Sultan Beyazıt, “Tek başına buralarda dolaşma. Düşmanlarımız var. Allah korusun; sana bir kötülük etmek isteyebilirler!” Selim durakladı. Sonra, iki yaşından beri yanından ayırmadığı küçücük kılıcını çekip: “Pederim! Bu kılıcı süs için bağlamadık. İcap ederse kendimizi korumasını biliriz. Hem pederimizin korkusundan dünyanın öbür ucundaki düşmanın yüreği titrerken sarayın bahçesine girmeye kim cesaret edebilir?” II. Beyazıt, hayretten donakalmıştı. Onda kimsede olmayan bir şeyler vardı. Vaktinden önce gelişmiş, aklı boyunu aşmıştı. Selim’i, elinden tutup, saraya götürürken; “Hiç şüphem yok Bu çocuk ilerde ne yapıp edip padişah olacak. Şimdi ona tahtın yolunu açmalıyım.” Böyle düşündü ya, gün gelip Şehzade Selim, istediğini almasını bildi ve Osmanlı’nın Yavuz Sultan Selim’i oldu
