(adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({});
Sakin, yağmurlu bir günde... Ağaçların dallarını kırmadan ve üzmeden düşen yağmur damlalalarının sesi ile doğduğum yer gelir bir anda aklıma...
Bir anda, doğduğum evimin buğulu camlarından, bahçedeki asma dallarının Keremali dağına doğru esmesini hiç unutmadığımı anladım.
Unutulmuyor çocukluk anıları...
Hele bir de güzel geçmiş ise, hiç unutulur mu? Güzel Akyazım'ın o sakin duruşu ardında, haksızlığa karşı Mudurnu deresi gibi taşarak köprülere meydan okuması...
Unutulur mu tüm esnafın birbiriyle akraba gibi, kardeş gibi "Hayırlı işler" diyerek selamlaşması?
Unutulur mu bahçemizdeki hanımeli çiçeklerinin kokusunda salıncakta sallanmalar; kokulu güllerin fısıltısıyla annemizin kuzinede pişirdiği börekler; komşu teyzenin üzerine tuz veya şeker dökerek mahalle çocuklarına verdiği yağlı ekmek dilimleri...
Unutulur mu evinde buzdolabı olmayan komşulara "Soğuk su içsinler" diye tabaklarda gönderilen küçük buz kalıpları... En güzeli de bir buzu alıp ağzımızda eritmeler... Kendi bahçemiz elma-erik agaçlarıyla doluyken, arkadaşlarla komşunun duvarına çıkıp kucak dolusu erik toplayarak kacmalar...
Unutulur mu köyün bir ucunda cenaze olunca 40 gün hiçbir eğlence yapılmaması...
Komşumuzun acısıyla üzülür, sevinciyle sevinirdik.
Akyazı... Çocukluğum, gençliğim, atalarım, anam, babam, okulum; bazen tebessüm ettiren, bazen de hüzünlendiren anılarım...
Güzel ilçem, seni anlatmak böyle kısa satırlara sığmaz...
Akyazım, büyümeyen çocukluğum...
Akyazım, Yağcılar deresindeki çakıl taşlarıyla güzel duyguları çoğaltarak tertemiz kalanım...
Sen-ben-o degil, her zaman BİZ olanım, güzel Akyazım...
Unutulmayanım, bir yagmur damlasında çocukluğumu hatırlatanım...
Çocukluğumdaki gibi kalman tek dileğim... Kal ki bu günün çocukları da yıllar sonra seni bir yağmur damlasıyla anlatabilsinler... Selam olsun sana güzel Akyazım...
(Yayınlanan yazılar, köşe yazarlarının kendi şahsi görüşüdür.)